خبرنگاران درباره شیخ بهاءالدین عاملی - جملات زیبا

شیخ بهاءالدین عاملی، عالم، فقیه و عارف برجسته شیعی سده دهم هجری بود و با آنکه زبان پارسی زبان مادریش به شمار نمی آمد، دستی هم در شعر و سخنوری به زبان پارسی داشت، شاعری میان حال که شعر در دست او نه میدان نمایش هنر که ابزار انتقال احساس، عاطفه و اندیشه بود و این خود عاملی شد که شعرش از پیچیدگی ها و تکلفات شاعرانه و تصاویر تودرتو به دور بماند. (1)

شیخ بهایی از نام آوران روزگار صفوی بود از پرآوازه ترین چـهره های آن زمـان، از آنـان کـه برگی پربار از تاریخ فرهنگ این سرزمین را به نام خود نموده اند، از آنان که چند چهره اند اما در علوم و معارف مختلف دستی توانا دارند و تا سال ها مرجع و ملجأ علمی بودند، از آن نـادره هایی کـه شـوق علمی را با ذوق ادبی همراه دارنـد.(2)

بهایی شاعری متوسـط بود که سرمایه های علمی بسیار و مقام بلند اجتماعی و مذهبی او موجب شد تا شهرتش در شاعری از بسیاری از اساتید سخن عهد صـفوی بـسی فراتر رود. وی که زبان پارسی زبان مادریش نبود و گویا دقایق و ظرایف سخن پارسی را اسـاسـا از راه تتبع در آثار اصـیل فارسی آموخته بود، خواه در مضمون و سخن و ظرافت های آن در صف نخست شاعران روزگار خـود نبود. او در سرودن از سـبک های مختلفی تأثیر پذیرفت و از بیان مقصود به سبکی معین بازماند. به هر روی این سـخن حقیقت است که فصاحت در آثار یک شاعر یا نویسنده، بستگی مستقیم بـه وقـوف و احاطه او بر زبان شعر یا نثر مورد نظر دارد. زبان مادری شـیخ، عربی بود و هـمان طور که در بعضی تذکره ها آمده است، بعد از طی دوران کودکی در ایران سکنی گزیـده، بنابراین به ناچار نمی توانسته به دقایق، رموز و لطـایفی که خواه و ناخواه برذهن انسان اثر می گذارد، آشنا شده باشد. (3)

دیوان کوچک بهایی گذشته از غزل ها، رباعیات، مستزاد، مخمس و ابیات پراکنده، چند مثنوی جداگانه مـستقل نیز در خود جای داده است که هرچند نوآوری چندانی در آن دیده نمی گردد، اما در مجموع خالی از لطف نیسـت و شیخ بـرآن بوده که تنها در صندلی تقلیدگر ظاهر نگردد. وی با کاربرد صورت های مختلف خیالی در مـضمون های مـتعدد بـه خوبی تسـلط خود را در این فن نشان داده و اشعاری جذاب برای عام و خاص آفریده است. وی در سـرودن مثنوی از عـطار و مـولوی، در غزل از سعدی، حافظ، عراقی و مولوی پیروی می کرد و در رباعی نیز به ابوسعید، خواجه عبدالله و خیام نظر داشـت. (4)

از امتیازات شعری بهایی این است که او در بحبوحه ای که تقریبا تمام شاعران ایران پیرامون سبک هـندی مـی گشتند، یکی از سرایندگان نادری بود که بدان روش شعر نگفته و همان اصـول انـسـجام، روانی، سادگی و طراوت خاص شاعران عراق را که پیش از سبک هندی معمول بوده است ، نگاه داشته است. از این رو با آنالیز اشـعار او می توان تا حدودی با شعر، اندیشه و نوع نگرش شاعران سنت گرای عصر صـفوی آشـنا شد.

شیخ بهایی در بیشتر فنون شعری، بیش از70بیت قصیده سروده است و او نخستین عالمی است که اشعار رباعی فارسی را در اشعار عربی داخل نموده است.(5)

شیخ بهایی و درگاه علوم

شیخ بهایی از علمای شیعه بود که با مهاجرت به دیگر کشورهای اسلامی، نقش گسترده ای در گسترش علوم اسلامی و فرهنگ آن مناطق ایفا کرد. او در بیشتر رشته های علوم عصر خود، تألیفاتی بر جای گذاشته است. آثار او در تمام این رشته ها، مرجع معتبری شمرده می گردد و تعدادی از آنها در شمار کتاب های درسی حوزه های علمیه هستند.

ادبیات و شعر

اشعار شیخ بهایی در زمان خودش از شهرت برخوردار بود و اسکندر منشی که معاصر او است در کتاب تاریخ عالم آرا می نویسد: اگر چه شعر و شاعری، دون مراتب عالیه آن جناب است، اما ذوق سخن پردازی بسیار دارند و در فنون سخنوری قصب السبق از اقران ربوده اند و به عربی و فارسی اشعار آب دار و معانی رنگین و نکات دلپذیر شیرین از آن جناب زبانزد خاص و عام است. (6)

معماری و مهندسی

ابداعات و اختراعات شیخ بهایی از او شخصیتی اسطوره ای ساخته ؛ زیرا او شخصیتی بود که با مهارت ها و توانایی هایی که در علوم مختلف به دست آورده بود در دربار شاه از مقام و مرتبه ای برخوردار بود که باعث شد، خاص و عام هرکار عظیم و خارق العاده ای را به او نسبت دهند؛ مانند: معماری مسجد شاه اصفهان، مهندسی حصار نجف، ساختن ساعت آفتابی یا ظلی، تقسیم آب زاینده رود، طرح ریزی کاریز نجف آباد، معین سمت قبله مسجد شاه اصفهان، ساختن سفیداب، ساختمان گرمابه ای در اصفهان و... از ابتکارها و ابداع هایی به شمار می فرایند که به نام او ثبت شده است.

آثار برجای مانده از شیخ بهایی

شیخ بهایی، از جمله دانشمندانی به شمار می رود که در علوم مختلفی مانند: تفسیر، حدیث، ادعیه، فقه، کلام، فلسفه، اصول فقه، اخلاق، رجال، تاریخ، طب، عرفان، نجوم، ریاضیات، ادبیات، علوم غریبه و دیگر موضوعات متفرقه، صاحب اثر و تألیف است. تعداد آثار وی اعم از قطعی، منسوب و مشکوک به 200عنوان می رسد که هرکدام، نسخه های خطی فراوانی دارد که در کتابخانه های ایران، عراق و دیگر کشورهای مسلمان و غیر مسلمان نگهداری می شوند. (7)

تا به امروز در مورد آثار و احوال و اشعار بهایی کوشـش هایی از طرف فرهیختگان و پژوهشگران به انجام رسیده و آثـاری تألیف شده است ؛ آثاری همچون: دیوان اشعار بهایی به انضـمام مقدمه ای مبسـوط از اسـتاد سـعید نفیسی، کلیات اشعار و آثار شیخ بهایی بـه همت غـلامحسین جواهری، کتاب سیمایی از شیخ بهایی در آیینه آثـار از قصری و مقاله تأملی در سـبک شعر شیخ بهایی از احمدی با این وجود در مورد بررسـی اشعار او بر اسـاس صـور خـیال تا به حال تحقیقی صورت نگرفته اسـت. (8)

تشبیه در شعر بـهایی

تشـبیه را هسـته اصلی و مرکزی اغـلب صـور خیال شـاعرانه دانسته انـد و فرمانروای اقلیم بسـیاری از شـگردهای بلاغی خوانده اند. در میان عناصر خـیال ، شـیخ بهایی بیشترین بهره را از همین بـالانشین اقـلیم بـلاغت برده است. تشبیه در مـیان چـهار مبحث علم بیان، مـجاز، تـشبیه، استعاره و کنایه با بسامد 45 درصدی، نخستین صندلی را در اشعار شیخ به خود اختصاص داده اسـت.

از آنالیز تشبیهات اشعار بهایی این نتیجه برمی آید که تشبیه عقلی به حسی بسامد 59 درصدی دارد. برای متفکری چون او که رسـالت خویش را در سرودن شعر، شریک کردن مخاطب در تجربه های معنوی خویش و تعلیم او می داند، چه تشـبیهی رسـاتر از تشـبیه عقلی به حسی می تواند مفاهیم مـجرد، انـتزاعی، معنوی و مقولات پیچیده فلسـفی را که درک آنها با دشـواری هایی همراه اسـت، محسوس و ملموس نماید. (9)

پس از تشبیه عقلی به حسی، گرایش بهایی بیشتر به تشبیه حسی به حسی است. بسامد بالای بهره گیری از این نوع مانندگی به شاعران طبیعت نـگر و احـساسگرا و به اصطلاح برونگرا اختصاص دارد اما هر شاعری از جمله شیخ نیز در دنیایی زیسته که نخستین تجربه ها و فراوان ترین آنها همین تجربه های محسوس است؛ تجربه هایی که جز بعضی فیلسوفان ایدئالیست در آنـها و عینیت آنها تردیدی نداشته اند. شعر شاعر نیز صحنه ای از زندگی اوست، بازتابی از حیات و تجربه های آن، پس اگر شیخ و امـثال او کـه عـمری را در لابه لای آثار علمی و در اوج آسمان های معنوی زیسته اند نیز از این تشبیهات فراوان بـهره بـگیرند، دور از ذهن نیست. (10)

منابع:

1. آقا عظیم تهرانی، محسن؛ 1403، الذریعة،بیروت: دارالأضواء.

2. بلیانی اصفهانی، تقی الدین محمد؛ 1389، عرفات العاشقین و عرصات العارفین ، تصحیح: ذبیح الله صاحبکاری و آمنه فخر احمد، تهران: مرکز پژوهشی میراث مکتوب و کتابخانه و موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی.

3. بهار، محمدتقی؛ 1369، سبک­ شناسی­ ملک­ الشعرا،تهران: امیرکبیر.

4. بهایی، محمد بن حسین؛ 1390، الوجیزة فی علم الدرایة، قم: بصیرتی.

5 .ترکمان، اسکندربیک؛ 1334، تاریخ عالم ­آرای عباسی، تهران: امیرکبیر.

6. درایتی، مصطفی؛ 1389، فهرست وارۀ دست نوشت های ایران(دنا)،تهران: کتابخانه موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی.

7 . 1391-1393، فهرستگان نسخه های خطی ایران(فنخا) ، تهران: سازمان اسناد و کتابخانۀ ملی ایران.

8. زرین کوب، عبدالحسین؛1375، از گذشته ادبی ایران،تهران: انتشارات بین المللی الهدی.

9. زمانی نژاد، علی اکبر؛ 1387، الشیخ بهاءالدین محمد العاملی (شناخت­ نامه عربی شیخ بهایی) ، قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی.

10. طوقان، حافظ؛ 1963، تراث العرب العلمی، بیروت- قاهره: دارالشروق.