شهر هوشی مین، ویتنام؛ داستان سفر - جملات زیبا

بنت و پِر (Bente and Per) زوج گردشگر اهل نروژ هستند که در شهر فردریکستاد زندگی می نمایند. این زوج به کشورهای مختلفی در قاره های آسیا، اروپا، اقیانوسیه و آفریقا سفر نموده اند و داستان سفرهایشان را در وب سایت خود منتشر می نمایند. هدف آن ها از این کار، انتقال لذت سفر به دیگران است. بنت و پر می خواهند با این کار، مردم را به سفرکردن تشویق نمایند. ساعت 22:15 روزهای زوج می توانید داستان سفر این زوج گردشگر را در خبرنگاران بخوانید:

در سال 2004 من برای تدریس در کنوانسیون سالانه Quilt به اوکلند در نیوزیلند دعوت شدم. این کنوانسیون دقیقا بعد از سال نو برگزار می شد و به همین علت بلیط هواپیماها بسیار گران بود. بعد از آنالیز کردن قیمت تمامی ایرلاین ها، فهمیدم که خطوط هوایی بریتیش مقرون به صرفه ترین قیمت بلیط هواپیما را به نیوزیلند در این فصل دارد. پس از آن ما آغاز به برنامه ریزی کردیم. مدت زمان سفر 5 هفته بود و ما باید 3 هفته آن را در نیوزیلند می گذراندیم که این 3 هفته نیز به اقامت در جزایر جنوبی و شمالی آن تقسیم می شد. ما یک هفته قبل، و یک هفته بعد از سفر نیوزیلند، وقت داشتیم. به سرعت تصمیم گرفتیم که به ویتنام، هوشی مین (که قبلا سایگون نامیده می شد) و پادشاهی تونگا (به عنوان آخرین سفر) در اقیانوس آرام برویم.

ما هر دو به نسلی تعلق داریم که با جنگ ویتنام بزرگ شده است. علی رغم اینکه این کشور در آن سوی دنیا قرار داشت، این جنگ بخشی از تربیت و دوران رشد ما بود. ما با اخبار جنگ بمباران می شدیم و بعدها هم پناهندگان ویتنامی زیادی را دیدیم؛ مخصوصا تمرکز بر قایق پناهندگانی بود که به وسیله کشتی های نروژی نجات یافته بودند. بسیاری از این پناهندگان بعدها به نروژ آمدند. داستان های دلخراش آن ها بسیار عمیق و تاثیرگذار بود. این کشور از ما خیلی دور بود و ما اطلاعات زیادی درباره آن داشتیم اما هنوز هم چیزهای زیادی بودند که درباره آن نمی دانستیم. تاریخ ویتنام و معماری شهر هوشی مین از فرانسه تاثیر پذیرفته است. ما همواره عاشق غذاهای ویتنامی بودیم و با این پیش زمینه و تصوراتمان از ویتنام، با هواپیمایی از لندن و سپس بانکوک در اواخر شب 21 دسامبر 2004 وارد هوشی مین شدیم. پرواز ما در مجموع 22 ساعت طول کشید!

در آن روز دمای هوا 25 درجه سانتی گراد بود و فرهنگ ترافیک در مرکز شهر بسیار خاص بود! در خیابان های شلوغ هزاران هزار موتور گازی وجود داشت که هر کدام از موتورسواران هم 2 یا 3 نفر بر ترک خود سوار نموده بودند. بیشترین تعدادی که روی یک موتور دیدم، یک خانواده 5 نفری بودند! ما در هتل پالاس اقامت داشتیم که در وسط خیابان اصلی شهر قرار داشت. قدمت این هتل شاید بیشتر از عصر فرانسه در تاریخ این کشور بود. هتل متعلق به دولت بود و دولت آن را در حد استاندارد و مطلوب مدیریت می کرد. می توان گفت صبحانه های این هتل معرکه بود!

شب اول ما به میان خیابان های شلوغ پر از موتور گازی، مردم و جشن رفتیم. ما در پی غذا بودیم و اینجا می توانی در جای جای شهر رستوران و غذا پیدا کنی. در هر پیاده رو مطبخ کوچکی بود که می توانستی روی صندلی های کوچک، رنگارنگ و پلاستیکی آن بنشینی و از خوردن غذاهای خانگی که درست همین لحظه پخت می شدند، لذت ببری. غذاهای آنجا واقعا عالی بودند. ما غذاهای خوشمزه ای مثل spring rolles (که از غذاهای بسیار خوشمزه شرق آسیا است)، کباب فیله، گوشت گاو، میگو، ماهی مرکب و کوفته خوردیم که طعم بسیار لذیذی داشتند.

پر روز بعد ساعت 5 و نیم بیدار شد و صبح را با پیاده روی در اطراف هتل آغاز کرد. همواره در خیابان های این شهر کسی هست که به شما چیزی تعارف کند اما هیچ چیز در آن زمان از روز، دلچسب تر از نوشیدن یک فنجان قهوه برای پر نبود. سپس ما باهم در خیابان ها قدم زدیم و از زندگی خیابانی عجیب آن ها لذت بردیم. ما در بازار ناهار خوردیم و به این توافق رسیدیم که اگر از این غذا جان سالم به در ببریم، بعد از آن از هر چیز دیگری جان سالم به در خواهیم برد و زنده خواهیم ماند! جایی که ما در آن غذا خوردیم عجیب اما مطلوب بود. غذایی که پر خورد، چیزی شبیه کرم بود که از یک تنه چوبی بیرون آمده بودند! پر گفت که مزه اش شبیه طعم مرغ است. من کمی محتاط تر بودم و از آن غذا امتحان نکردم!

نمی گردد به ویتنام سفر کنی و رودخانه فوق العاده زیبای دلتا مکونگ را نبینی. این رودخانه یکی از بزرگ ترین رودخانه های دنیا است. مکونگ دقیقا از تبت سرچشمه می گیرد و از چین، میانمار، تایلند، لائوس و کامبوج عبور نموده و به ویتنام می رسد و به دریای جنوب چین می ریزد. ما به وسیله یکی از دفاتر گردشگری که نزدیک هتل قرار داشت، یک سفر با قایق چوبی به رودخانه مکونگ ترتیب دادیم و از روستاهای نزدیک رودخانه نیز بازدید کردیم. کل این گردش ما 100 دلار هزینه داشت که شامل هزینه حمل و نقل و ناهار بسیار خوشمزه ای بود که به همراه دو راهنما و یک راننده خوردیم که در این سفر ما را همراهی می کردند. در بخش اول این سفر به شهر کوچکی به نام مای تو رفتیم که در جنوب شرقی هوشی مین قرار داشت. آنجا بود که ما سوار قایق شدیم و به همراه کشتی های دیگر، قایق های ماهیگیری، بارج، خانه های قایقی و انواع دیگر قایق همراه شدیم.

اولین توقف ما در جزیره ترتل بود که برای بازدید از صنایع دستی و شنیدن موسیقی محلی رفتیم. سپس به یک مزرعه عسل در بخش بن ترو رفتیم و شاهد فراوری محصولات عسل مانند شیرینی و کیک بودیم. سپس دوباره سوار قایق شدیم و در آرامشی لذت بخش، از تماشا رودخانه های کوچک و کانال های آب بی شمار در دلتا مکونگ لذت بردیم.

آثار جنگ در شهر هوشی مین زیاد مشهود نبود اما لازم نیست برای این که بفهمید ویتنام در طول جنگ در چه وضعیتی بود، جای دوری بروید. در شمال این شهر یک شهر زیرزمینی به نام سوچی وجود دارد. ویت کنگ سیستم کاملی از تونل های زیرزمینی را در این منطقه حفر نموده بود که تقریبا این شهر زیرزمینی نزدیک پایگاه نظامی آمریکایی ها قرار داشت. این منطقه به شدت بمباران می شد اما آن ها گودال های خود را عمیق و عمیق تر حفر می کردند. در این شهر یک مرکز اطلاعات وجود دارد که در آن می توانید فیلمی از جنگ را نیز مشاهده کنید. در این منطقه تورهایی هم وجود دارد که سینه خیز رفتن در این تونل ها بخشی از برنامه آن ها است. اینجا به زودی متوجه می شوید که چاقی یا ترس از مکان های بسته چندان هم فایده ندارد! امروزه در بیشتر این منطقه درخت کائوچوی پارا کاشته اند.

حقایقی که باید در این سفر بدانید:

• شهر هوشی مین که قبلا سایگون نام داشت، بزرگترین شهر ویتنام است که بیشتر از 5 میلیون نفر جمعیت دارد. جمعیت هوشی مین با مناطقی که در حوزه استحفاظی این شهر قرار دارند، حدود 9 میلیون نفر می گردد! این شهر در جنوب ویتنام، در در دهانه رود مکونگ واقع شده است و از سال 1954 تا 1976 مرکز ویتنام بود.
• اگر به این شهر سفر کردید، حتما به کلیسای نوتردام سر بزنید که کلیسای جامع آن را در سال های 1877 تا 1883 ساخته است.
• موزه به جای مانده های جنگ دقیقا در مرکز شهر قرار گرفته است که ارزش تماشا را دارد.
• شهر چین که نام رسمی آن چولون است، شبیه یک بازار بزرگ است که می توانید در آن معابد پاگودا را نیز ببینید.
• در بازار بن تان تقریبا می توانید همه چیز پیدا کنید. در این بازار انواع گسترده ای از غذاهای ویتنامی وجود دارد. این بازار یکی از علامت های تجاری شهر است.
• معبد رنگارنگ Jade در سال 1909 به وسیله چینی های مهاجر در این شهر ساخته شده است.
• دفتر گردشگری شهر می تواند انواع سفرهای کوتاه به اطراف و خارج شهر را ترتیب دهد.
• پول رسمی این کشور دونگ است و هر 10 هزار دونگ معادل حدود 0/7 دلار است.
• فرودگاه بین المللی هوشی مین در شمال این شهر قرار گرفته است و چند پرواز مستقیم به اروپا دارد. بیشتر پروازها به وسیله بانکوک به این شهر می آیند.