حاشیه جاده های دو هزار و سه هزار دچار شلختگی و بی نظمی شده است - جملات زیبا

جنگل دو هزار و جنگل سه هزار در دل طبیعت تنکابن در استان مازندران قرار گرفته اند و مسیر دسترسی این دو جنگل فرق دارد. جاده دو هزار از منطقه خرم آباد در شهر تنکابن آغاز می گردد و در طول این مسیر جنگلی، رودخانه، آبشار و چشمه ها آب معدنی مشاهده می گردد و انتهای آن به جاده و جنگل سه هزار می رسد.

جاده جنگلی دو هزار با آنکه بسیار زیبا و دلفریب است، اما نابسامان به نظر می آید؛ دکه هایی که نامنظم در حاشیه ردیف شده اند و زباله هایی که رودخانه از بالادست آورده و در جنگل رها شده، کلبه هایی با فقیرترین شرایط در حاشیه جاده که به قیمت 300 تا 500 هزار تومان برای هر شب به مسافران اجاره داده می گردد، استخرهای پرورش ماهی که شمارشان رو به برتری رفته و اقامتگاه هایی که بخشهایی از جنگل را به انحصار گرفته اند و استفاده از جنگل و حاشیه رودخانه را اختصاصی نموده اند.

حامد داوودی راد، راهنمای طبیعتگردی در تنکابن افزایش استخرهای پرورش ماهی را معضل مؤخر جاده جنگلی دو هزار میداند و میگوید: وضع واقعا نگران نماینده شده است، حریم رودخانه دو هزار به مردم نمی رسد و فقط به پرورش ماهی اختصاص یافته است. اقامتگاه هایی که در دل جنگل و در چالدره احداث شده کاملا اختصاصی شده است و امکان حضور عموم را ندارد، در حالی که بخشی از جنگل به عنوان منابع طبیعی ملی در اختیار این اقامتگاه ها قرار گرفته است.

او ادامه می دهد: محورهای توریستی دو هزار و سه هزار آشفته شده اند و چیزی برای جهانگردان جز آش و بلال و کلبه اجاره ای ندارند.

شرایط آسفالت جاده و نابسامانی دکه ها و تابلوها در جاده دو هزار

مجتبی تقوایی، راهنمای محلی جهانگردی تنکابن هم به معضل زباله در جنگل دو هزار اشاره می نماید و میگوید: محدوده ای از این جنگل به محل دفن زباله های شهری تبدیل شده است که فراوری شیرابه می نماید. از طرفی در حاشیه جاده هم مسافران و راننده ها زباله های خود را رها می نمایند. علاوه بر اینها، در حاشیه جاده، دکه هایی با مصالح ناهمگون ردیف شده اند که فقط چهره این جاده را زشت و نامنظم نموده اند.

جاده جنگلی دو هزار که محبوب جهانگردان عرب هم هست، هیچ تابلو و تعییناتی که به جهانگرد اطلاعات درست از گونه های گیاهی، جانوری و جاذبه ها بدهد، ندارد، اگر تابلویی هم مشاهده می گردد به استخرهای پرورش ماهی، آش فروشی ها و کلبه های اجاره ای تعلق دارد.

شرایط در جاده جنگلی سه هزار بهتر نیست. جاده جنگلی سه هزار نیز از میان جنگل های زیبا و سرسبزی عبور می نماید و در نهایت به ارتفاعات ییلاقی مازندران می رسد، اما در کنار تمام معضل های مشابه جاده دو هزار، پدیده خانه های دوم و ویلاسازی در دل جنگل در این بخش بیداد می نماید.

الهام کریمی، کارشناس و فعال جهانگردی در تنکابن میگوید: معضل های این منطقه ها باید دسته بندی گردد؛ دکه ها، زباله ها، خانه های دوم و ایستگاه های پرورش ماهی. دکه ها که تعیین نیست از کجا مجوز می گیرند. خیلی از ادارات نامه های درخواست ایجاد دکه را امضا می نمایند، اما نهایتا تحت نظارت ارگان خاصی نیستند.

او اضافه میکند: ظرفیت این دو منطقه برای احداث دکه ها آنالیز نشده و به نظر می رسد به حد اشباع رسیده است. در واقع دکه ها به جای عامل توسعه و رفاه، عامل تخریب شده اند. هم تخریب زیست محیطی و هم بصری که پیشنهاد ساماندهی آنها شده است، ضمن اینکه ضرورت دارد مرجع مجوز این دکه ها تعیین گردد، غربالگری شوند و شرایط ساخت وجود داشته باشد.

این فعال جهانگردی تاکید میکند: وجود دکه ها در جاده های جنگلی دو هزار و سه هزار از منظر جهانگردی باید آنالیز گردد و تا حد امکان متحدالشکل شوند.

کریمی درباره زباله و تخریب های دیگر در این دو منطقه جهانگردی اظهار میکند: حجم جهانگردان ورودی به منطقه و نبود آموزش و فرهنگ سازی در منطقه (منظورم دهیاران است) و بعلاوه نپذیرفتن مسئولیت از طرف ارگان های مختلف باعث تلنبار شدن زباله ها در گوشه کنار این دو محور جهانگردی شده است.

او اضافه میکند: محل تجمیع زباله کل شهرستان تنکابن در روستایی در دو هزار است که خود باعث فراوری شیرابه های سمی و بوی نامطبوع و...شده است. به تازگی شهرداری شهر تنکابن اقدام به فعالیتهایی برای تفکیک و فراوری کمپوست نموده است، اما هنوز آموزش منسجمی در این حوزه برای بومیان نبوده و در نهایت حفاظت و حراست نه از طرف جهانگردان و نه از طرف دهیاران انجام نمی گردد. حتی کمبود سطل های زباله را شاهدیم.

کریمی درباره معضل خانه دوم که گریبان کل استان مازندران است نیز میگوید: بعضی دهیاران به از بین برندگان اصلی طبیعت و فرهنگ در منطقه تبدیل شده اند و اجازه ساخت هر نوع سازه ای مغایر با اصالت و بوم منطقه داده می گردد. بلند مرتبه سازی در محورهای دو هزار و سه هزار رایج شده و حریم امن خانه های روستایی از بین رفته است. شکل ظاهری روستاها هیچ جذابیتی ندارد و نکته مهمتر این است که بیشتر این خانه ها، خانه های دوم هستند و استفاده دائمی نمی شوند.

ویلاسازی در دل جنگل، جاده سه هزار، تنکابن، مازندران

این کارشناس جهانگردی درباره پرورش ماهی ها که معتقد است از نظر تعداد و نوع کاربری به معضل تبدیل شده اند، میگوید: ایستگاه های پرورش ماهی تقریبا تمام بستر رودخانه (دو هزار) را گرفته اند. جای مناسب بر ای اسکان و پیک نیک خانواده ها و جهانگردان وجود ندارد. به علت طبخ توأم با فروش ماهی در محل، کسب و کار واحدهای جهانگردی (پدیرایی و رستوران ها) دچار آسیب شده است. وجود پرورش ماهی می تواند یک جاذبه انسان ساخت باشد و نه فقط محلی برای ارائه خدمات غذا یا فروش. البته به شرطی که آنالیز و کارشناسی درست و کنترل و ارزیابی های بعدی انجام گردد.

کلبه اجاره ای در حاشیه جاده و در کنار سرویس بهداشتی عمومیایستگاه پرورش ماهی و محلی برای طبخ و سرو در کنار آن، جاده دو هزارمنبع: همگردی